Even een vraagje; ‘wat dacht je toen je de titel van dit blog las?’:
‘Hé, dat gaat over mij!’?
‘Een nieuw programma op tv?’
‘Een taaloefening in superlatieven?’
‘Nou, zo voel ik me helemaal niet, vandaag..!’?
Ik ben eigenlijk best wel benieuwd, want deze woorden komen de laatste tijd nogal eens voorbij, zeker als het over kinderen gaat.
- Heeft je kind (5 jaar) zijn jas opgehangen aan de kapstok; ‘super!’
- Is het geslaagd voor zijn/haar zwemdiploma; ‘fantastisch!’
- Heeft het een 9 voor een spreekbeurt gehaald; ‘excellent!’
- ‘Je bent een toptalent!’
Altijd fijn als kinderen successen behalen, daar leren en groeien ze van. Toch merk ik aan mezelf dat die superlatieven bij mij geregeld de haren rechtovereind doen laten staan; kan en mag je (als kind) ook nog ‘gewoon’ zijn?
Zeggen deze woorden eigenlijk iets over het kind of ook iets over de verwachtingen die wij als volwassenen (ouders, opvoeders, leerkrachten, opa’s, oma’s…) van ze hebben?
Mogen ze zichzelf zijn/worden of vinden wij toch eigenlijk dat ze ergens in moeten uitblinken?
Hoe bijzonder is je kind?
Volgens mij zal elke ouder op deze vraag antwoorden; ‘heel bijzonder!’
De volgende vraag is dan; “Wat maakt je kind bijzonder?”
Dan begint het antwoord heel vaak met; “Nou gewoon…hij/zij is grappig, kan zo leuk praten, helpt graag, is gezellig….”
Vooral het begin van dat zinnetje; “Nou gewoon..” vind ik interessant, want volgens mij is dat nou precies wat jouw kind bijzonder maakt! Wat voor jou dus kennelijk ‘gewoon’ is maakt jouw kind juist bijzonder en dat ‘gewoon bijzondere’ benoem je dan ook naar anderen.
Zoeken naar je eigenheid, vooruit noem het ‘talent’, zit vaak niet in de excellente-fantastische-super-geweldige dingen die je doet, maar juist in de dingen die voor jou zo gewoon zijn. Voor sommigen een ware zoektocht om die eigenheid/het talent te vinden, voor anderen is het misschien gemakkelijker te ontdekken.
Maar voor iedereen misschien wel een levensles; je bent goed zoals je bent!
Comments