Ken je dat gevoel? Dat je als kind wil leren fietsen? En dan bedoel ik het echte werk; niet met zijwieltjes…
Dat blijkt nog een hele kunst om onder de knie te krijgen, want:
*hoe hou je zo’n ‘grote’ fiets in bedwang?
*waarom ga je langzamer als je niet meer trapt?
*wat doen al die andere mensen toch op de weg die jij wilt gaan? en…
*waar ga je eigenlijk heen?
Toen ik leerde fietsen woonden we in een straat met een plantsoentje in het midden (heerlijk om in te spelen, maar dat terzijde..).
Achteraf bedenk ik me dat dit voor het leren fietsen ook voor mijn vader erg prettig was; hij kon volstaan met het rondjes rennen achter mij aan op mijn fiets en hoefde niet het halve dorp door… :-)
Ikzelf herinner mij dat ik me reuze trots voelde dat ik zelf kon fietsen, al weet ik niet meer precies wanneer ik het écht zelf kon en mijn vader me met een gerust hart kon loslaten en op de stoep kon kijken hoe ik mijn rondjes fietste.
Dat gevoel dat ik zélf fietste en ‘de wereld in kon..’ herinner ik me nog wel: HEERLIJK!
Het grappige is dat ik bij onze eigen kinderen dat gevoel zelf ook weer even terugkreeg toen ik die trotse snuitjes op hun fiets zag op het moment dat het ze gelukt was om zelf, zonder al teveel geslinger en valpartijen, te fietsen. (Gelukkig wonen wij ook in de buurt van een pleintje.. ;-) )
Dat je als ouders je een rotje rende achter ze aan en de angst je soms om je hart sloeg, ben je eigenlijk weer snel vergeten, want ook voor jou als ouder is het weer een mijlpaal en een loslaatmoment;
mijn kind kan zelf fietsen!
Tja en dan begint het pas… want dan willen ze zelf op de fiets naar een vriendje…, naar school.., naar de voetbal…en o schrik… zelf naar de stad!
Dan besef je je als ouder dat het moment dat je ze losliet om het échte fietsen onder de knie te krijgen nog maar het begin was van het échte loslaten van je kind. Ook een mooi beeldend moment, want als ouder help je ze om de ‘techniek’ onder de knie te krijgen om ze daarna de wereld in te laten gaan.
Dat dit niet zonder vallen en weer opstaan gaat moge duidelijk zijn, maar het begint met het liefdevol loslaten!