Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik kan enorm genieten van het om me heen kijken. Het ligt er natuurlijk wel aan waar ik mij bevind, in een fabriekshal of industrieterrein ben ik waarschijnlijk sneller uitgekeken dan zittend op een bergtop of in een park.
Maar nu ik er zo over nadenk kijk ik vooral ook graag naar mensen en wat zij doen, waar ze mee bezig zijn (dus zo’n fabriekshal of industrieterrein kon nog weleens interessanter zijn, dan ik eerst dacht…)
Wat beweegt mensen en waarom doen ze wat ze doen? Dat interesseert mij enorm.
Op dit moment is er op tv een programma over 4-jarige kleuters (Het geheime leven van 4-jarigen op NPO1) en dat is echt genieten voor mij!
Hoe leuk is het om gewoon te kijken wat er allemaal gebeurt in het leven van 4-jarigen en waaróm gebeurt het eigenlijk?
Eigenlijk is het gewoon de ‘volwassen’ wereld in het klein;
Voelt iedereen zich veilig? Heeft iedereen een plekje in de groep? Wie is er een leider? Ben je een echte durfal? Maak je gemakkelijk vrienden? Laat je meteen zien wie je bent of kijk je eerst even de kat uit de boom?..........
Het feit dat er eigenlijk bijna geen volwassenen zichtbaar in de buurt zijn, maar wel des te meer camera’s die alles vastleggen en een schat aan filmmateriaal opleveren, geeft de kijker toch wel een beeld hoe 4-jarigen reageren en zijn.
Dit levert schattige, maar soms ook schokkende beelden op!
Wat te denken van twee ‘dames’ die hun zinnen gezet hebben op dezelfde paar (prinsessen) schoenen…die haalden allebei een heel arsenaal aan tactieken uit de kast om toch maar op die schoenen te kunnen lopen!
Of twee jongetjes die besloten samen vrienden te zijn, maar tijdens het spelen bleek het toch handiger dat de één werd ‘ingewisseld’ voor een ander vriendje omdat die met interessanter speelgoed speelde….
Nu is het leven van 4-jarigen nog volop in ontwikkeling en al is het verleidelijk om hier meteen een parallel te trekken naar de volwassenwereld, ik vraag me af of dit juist is.
Hoe zouden deze 4-jarigen bijvoorbeeld tegen zichzelf aan kijken als ze de films later als ze volwassen zijn nog eens zouden bekijken…?
Vertederd? Vol schaamte? Herkenning in hoe ze als volwassene zijn?
Ben je als volwassene geworden wie je bent (zoals we dat zo mooi kunnen zeggen), of zijn er allerlei obstakels geweest, waar je vast niet altijd om gevraagd hebt, maar die je wel moest ‘overwinnen’ om verder te kunnen met je leven?
Heb je nog wensen om te groeien en ben je sowieso nog in ontwikkeling als 30-, 40-, of 50-jarige?
Misschien een idee voor de programmamakers van het tv-programma om van verschillende leeftijdsgroepen zo’n ‘Het geheime leven van…-jarigen’-programma te maken (met deskundig commentaar natuurlijk ;-) !)
Hoe bijzonder om te zien wat mensen doen als ze 30, 40 of 50 jaar zijn…
Mocht het er ooit van komen, dan zit ik voor de buis!