Voor mij is de sport ‘curling’ iets onbegrijpelijks; op het ijs een soort ‘ufo-vormig ding met handvat’ vooruitschuiven en dan al schaatsend vóór dat ding uit met een bezem heel hard vegen…
Als de ‘ufo’ aan het einde van de baan is gekomen, heb je gewonnen.........of niet ;-) !
Geen idee wie deze sport bedacht heeft en wat precies de lol ervan is, maar kennelijk is het de moeite waard, want zelfs op de winterschaatsbaan bij ons in de stad zijn er curlingwedstrijden gehouden afgelopen winter.
Nu snap ik ook wel dat je met die ‘bezem’ oneffenheden’ weg kan vegen, maar hoe het precies werkt en wanneer je gewonnen hebt weet ik dus niet.
Tot mijn verbazing las ik van de week iets over ‘curling ouders’ in een artikel uit HP-de tijd.*
Het leek me nou niet meteen een lente-activiteit, dus mijn interesse was toch wel gewekt;
Wie gaat er nou curling spelen in de lente?!
Het artikel gaat over iets heel anders, het gaat nl. over jongeren die teveel ‘gepamperd’ zijn door hun ouders en daarvan in hun latere leven last hebben.
Het woord ‘applausopvoeding’ valt ook in het artikel;
‘Kinderen die een applausopvoeding krijgen, denken: ik ben prima, ik hoef niets meer aan mezelf te verbeteren. Maar dan komen ze in de maatschappij terecht en dan zijn ze als tropische vissen die de Noordzee inzwemmen. Want de maatschappij is hard, en daar zijn ze niet op voorbereid’
Ik weet niet hoe het met jou is als je zulk soort dingen leest, maar ik voel toch altijd een soort verdedigende houding opkomen als ouder/opvoeder;
‘Ik heb toch het beste voor met mijn kind?‘
‘De wereld is toch ook wel heel erg veranderd ten opzichte van de wereld in de tijd toen ik kind was, daar moet je je kind toch voor beschermen?’
‘Ik doe het toch uit liefde?’....
Toen ik het artikel nog eens las, voelde ik me al wat minder verdedigend en kon ik de nuances ook beter zien. Uiteindelijk is nl. elke generatie een ‘product’ van haar/zijn tijd en lijkt het min of meer logisch dat je de dingen doet zoals je ze doet.
Jarenlang is gedacht dat als we onze kinderen maar genoeg liefde geven, het allemaal wel goed komt. Dat is niet waar gebleken; (jonge) kinderen hebben veiligheid, duidelijkheid en zekerheid nodig, want als grenzen en duidelijkheid ontbreken ontstaat er angst en ontwikkelt een kind zich niet voldoende.
Er zullen door een kind:
frustraties ervaren moeten worden,
ervaringen opgedaan moeten worden die niet leuk zijn,
moeilijkheden zelf opgelost moeten worden
En dat allemaal om tot een gevoel van zelfvertrouwen te komen. Dit zelfvertrouwen heb je nodig om je ‘mannetje/vrouwtje’ te staan in het leven en niet bij de eerste de beste tegenwind omvergeblazen te worden. Als je die ervaringen niet of weinig hebt opgedaan en je ouders je steeds uit de wind hebben gehouden, is de kans aanwezig dat je in je schulp kruipt en depressief wordt of veel stress ervaart en je dus niet goed mee kan in de wereld van nu.
De percentages die genoemd worden in het artikel liegen er niet om; veel jongeren onder de 25 jaar hebben te maken met stress, depressies of een ontwikkelingsstoornis.
Het is wat kort door de bocht om dit allemaal op het bordje van de ouders te leggen, maar diezelfde ouders kunnen kinderen wel helpen om weerbaarder te zijn bij tegenslagen die er ongetwijfeld komen in het leven.
Hoe?
Het artikel noemt verschillende dingen, o.a.:
Minder toegeeflijk zijn als ouders
Als ouders minder hoge eisen stellen aan je kinderen (succes hebben is niet altijd een keuze)
Minder vergelijken met anderen, (dus minder competitie)
Meer structuur bieden
Jonge ouders beter voorlichten over wat (jonge) kinderen nodig hebben
….
Al met al genoeg stof om over na te denken, want ja;
‘Je wilt als ouder toch het beste voor je kind?!’
(* De pampergeneratie: verwend, gekoesterd en daardoor dóódongelukkig, maart 2016 HP-de tijd)