De afgelopen weken wapperde de Nederlandse vlag weer bij heel veel huizen. Eerst vanwege Koningsdag en daarna op 4 en 5 mei.
Ikzelf vind het altijd wel een leuk gezicht al die vlaggen als ik bij ons de straat in kom;
het rood-wit-blauw heeft iets vrolijks.
Wel moet ik er even aan denken want; ‘Waar ligt ook al weer de vlag (+ wimpel) en waar de stok?’
Dan moet er nog een ladder aan te pas komen, want als ik op een krukje sta, kan ik er nét niet bij…
Al met al een paar minuten werk, maar het voelt als een hele prestatie.
Daarna verdwijnt de vlag (+ wimpel) weer voor een jaar de kast in, want zo vaak vlaggen we eigenlijk niet in Nederland.
Een vlag is een symbool, waar je in tijden van vrijheid niet zoveel over nadenkt. Maar als je niet altijd vrijheid hebt gehad ( je misschien zelfs de vlag moest verstoppen omdat je er anders voor gestraft kon worden), je er waarschijnlijk wel meer over nadenkt.
Ik kan mij er niet zoveel bij voorstellen; ik heb het geluk gehad om in vrijheid geboren en opgegroeid te zijn. Ben ik daarom misschien wat nonchalanter met het ‘vlaggen’?
Vind ik het daarom maar ‘gedoe’ om de vlag een paar keer per jaar te laten wapperen?
Vrijheid is een groot goed zeggen ze weleens en vooral als je in je leven ervaart dat je niet vrij bent (geweest) zul je er waarschijnlijk meer bij stil staan en het misschien zelfs daarom meer waarderen.
Wat is vrijheid eigenlijk? Daar zijn heel wat betekenissen en uitleggen over te vinden, van;
toestand waarin je kunt gaan en staan waar je wilt tot
vrijheid is het gevoel dat geen enkel ander mens je gedrag bepaalt…
Er is vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst, vrijheid van onderwijs, dichterlijke vrijheid, vrijheid van opvoeding..
Wanneer ben je eigenlijk echt vrij?
Is dat als je alles wat je bedenkt kunt gaan doen?
(zonder na te denken over de gevolgen voor een ander)
Is dat als niemand invloed heeft op wat je doet en zegt, behalve jijzelf?
Voor sommigen zal dit een aanlokkelijk iets zijn, kinderen kunnen bijvoorbeeld soms verzuchten;
‘Als ik later groot ben dan kan ik lekker zelf doen wat ik wil!’
waarschijnlijk omdat ze iets moeten en zich dan zeker niet vrij voelen. Maar voelen wij ons als volwassenen (ouders/opvoeders) zo vrij als kinderen vaak denken? Of is er misschien toch ook een grens aan 'vrijheid'. Zal er ook rekening gehouden moeten en kunnen worden met de ander...? Maakt juist dát vrijheid misschien wel extra waardevol..?
Kinderen kunnen zo lekker ‘vrij’ zijn wordt weleens gezegd, ze laten zich vaak niet weerhouden door allerlei regels, afspraken en gedachten zoals grote mensen vaak wel doen.
Heerlijk om in die vrijheid groot te worden, de ruimte te hebben om dingen te ontdekken, niet meteen verbeterd te worden, fouten te mogen maken, uit te zoeken wie je bent en wat je kunt.
Dat gevoel van vrijheid gun ik elk kind (en volwassene :-) )!