Herinner jij je het gevoel nog dat je als klein kind door je vader of moeder omhoog gegooid werd en weer werd opgevangen?
Die kriebel in je buik op het moment dat je de lucht in ging?
De lach die als vanzelf bij je opborrelde?
Het lachende gezicht van je vader en moeder?
De opluchting die je voelde toen je als vanzelf weer in de armen van je vader of moeder terecht kwam?
Wat een vertrouwen had je, dat je ouders je weer op zouden vangen en je niet zouden laten vallen!
Zoveel vertrouwen in een ander hebben we misschien wel nooit meer in ons leven, kennelijk heb je als kind veel aan die onbevangenheid; het vertrouwen dat het wel goed gaat komen.
Omgekeerd is het voor ouders best lastig om het vertrouwen ‘dat het wel goed gaat komen’ vast te houden. Er zijn immers nogal wat ‘beren en leeuwen’ op de weg van het opgroeien. Jij als ouder bent en voelt je verantwoordelijk voor dat kleine mensje wat zich vol overgave in je armen stort!
Je wilt het allerbeste voor je kind en gaat vaak ook door het vuur als zich een probleem voordoet.
Soms slaan we als ouders hierin zelfs een beetje door.
Ik herinner me dat ik als jonge moeder de neiging had om, als ik met mijn kinderen ergens heen ging, veel te veel mee te nemen (extra luiers, drinken, koekjes, speelgoed, doekjes, kleren enz. enz.) want… ‘stel je voor dat….!’
Of dat ik als ouder het me persoonlijk aantrok als er op school iets kritisch over mijn kind gezegd werd… ‘mijn kind zal toch niet..!?’
Het leek wel of mijn vertrouwen in mijn kinderen kleiner werd ipv groter, hoezo ‘het zal wel goed komen?!’
Vaak bleken mijn kinderen zelf niet zo onder de indruk als er iets ‘mis’ ging;
Geen schone kleren bij zich als ze een ongelukje hadden gehad?
‘Dan trek ik gewoon geen broek aan’ of ‘de broek van het vriendje past ook best’.
Een slecht cijfer voor de topo toets?
‘Ja, want ik had het ook niet zo goed geleerd, de volgende keer leer ik het gewoon beter.’
Ze zaten niet echt te wachten op een overbezorgde moeder die niet zoveel vertrouwen in ze had. Ze straalden iets uit van ‘het zal wel goed komen….’
Natuurlijk zijn er situaties te bedenken waarin je als ouder wel degelijk moet ingrijpen of waarin je kind misschien toch ietwat te veel vertrouwen heeft, maar gelukkig komt het heel vaak gewoon goed.
Ik kwam een mooie spreuk tegen:
‘vertrouwen is de eerste trede nemen ook al zie je niet de hele trap…’
net zoals kinderen doen in hun onbevangenheid.