Met een heel schema in mijn hoofd verschijn ik iets te laat op het schoolplein om mijn kinderen op te halen. We gaan meteen door naar de supermarkt om nog een paar dingen te halen voor het eten, daarna door naar de zwemles van de oudste en na het zwemmen gauw naar huis; koken, eten, Sesamstraat kijken, daarna douchen, voorlezen en naar bed. O, ja er is vanavond ook nog een bijeenkomst van school waar ik eigenlijk wel heen moet, maar helemaal geen zin in heb….
Daar stapt mijn jongste de school uit, met een gezicht als een oorwurm. Zodra hij mij ziet begint hij een heel verhaal wat er allemaal niet goed was op school. Ik ‘hum en knik’ een beetje en kijk ongeduldig naar de deur waar mijn oudste uit moet komen. Dit duurt lang, het plein is al half leeg en nog zie ik haar niet. Een gevoel van irritatie borrelt bij mij op; ‘verdorie, we moeten nog naar de winkel en ze heeft zelf nota bene nog zwemles!’ Eindelijk komt ze aangeslenterd, ‘ik had klassendienst’…
Ik mopper en foeter, dat we snel door moeten en sleur mijn kinderen bijna de auto in op weg naar de supermarkt.
Ver komen we niet; file!
Omdat dit een ‘overmacht situatie’ is kom ik weer een beetje bij zinnen..
-Heb ik mijn kinderen eigenlijk wel aangekeken en een knuffel gegeven toen ze uit school kwamen?
(Of keek ik steeds hoe laat het was?)
-Moet ik echt wel naar de supermarkt?
(Of redden we het nog wel met alles wat in huis is?)
--Is het echt noodzakelijk om zo uitgebreid te koken als de oudste zwemles heeft?
(Of is iets makkelijks koken veel handiger?)
-Moet ik persé zelf voorlezen?
(Of kan mijn partner dat ook?)
-Is de avond op school echt zo belangrijk?
(Of kan ik best een keertje overslaan?)
Na een paar keer diep ademen en even lachen om een grappig verhaaltje van mijn oudste over een belevenis op school realiseer ik me dat ik mezelf behoorlijk in de weg zit met mijn ‘dichtgetimmerde planning’.
Relax mama; je kunt niet altijd alles plannen en het hoeft niet allemaal perfect!
Dat beseffen geeft alleen al zoveel rust!