…hoorde ik mijzelf zeggen tegen mijn kind dat in mijn ogen vervelend was.
Daarna volgde er een ‘straf’ in de vorm van de tv uitzetten of de mobiel wegleggen (afpakken!)
Oeps.., bovenstaande reactie verdient geen schoonheidsprijs, maar is vaker voorgekomen dan me lief is. Achteraf gezien was niet het gedrag van het kind de oorzaak van mijn ‘uitbarsting’ maar meer mijn eigen gemoedstoestand. Nu ik er zo aan terugdenk reageerde ik vaker zo rondom etenstijd, naar schoolgaan-tijd, andere-afspraak of stress-tijd….
Ik was druk met:
*eten koken…,
*in mijn hoofd bedenken hoe alle afspraken zo goed mogelijk geregeld konden worden…,
*mezelf een beetje zielig vinden omdat ik het zo ‘druk’ had…
Stiekem was ik misschien ook wel een beetje jaloers op mijn kind dat gewoon leuke dingen aan het doen was en lol had terwijl ik me zo stond ‘uit te sloven’.
Het woord ‘genoeg’ zei dus meer over mij dan over mijn kind, het was mijn grens die kennelijk bereikt was. Dat ik die grens ook eerder of op een andere manier kon aangeven is iets wat ik me pas later bedacht, want wat is er mis met;
*het vragen om hulp
*zeggen dat ik moe ben of
*aangeven dat ik even niet weet hoe ik het organiseren moet..?
Het woord ‘genoeg’ geeft een grens aan, jouw eigen grens. Het is dan wel van belang om die grens op een goede manier duidelijk te maken.
‘Genoeg’ is een mooi woord, het heeft iets van tevredenheid in zich (maar dan wel als het gebruikt wordt op een positieve manier en niet zoals aan het begin van mijn verhaal).
En omdat het nu eenmaal de ene keer beter gaat dan de andere keer ben ik nu fan van het woord: ‘goed-genoeg’ 😊
NB Mijn kind heeft er overigens geen schadelijke gevolgen aan overgehouden, die weet al lang; ‘mama is ook maar een mens’!