'Niet elke dag kan een 8 zijn....'

Als je naar buiten kijkt zou je niet vermoeden dat de wereld in rep en roer is vanwege het corona virus.... De zon schijnt, de struiken en bomen beginnen voorzichtig met het laten zien van hun blaadjes en bloesem, de bloembollen doen een wedstrijdje wie het mooiste bloeit, de kippen leggen eieren bij de vleet; kortom het is lente.

De tegenstelling kan bijna niet groter zijn, want eigenlijk is álles anders geworden: er staan geen files, het openbaar vervoer ligt nagenoeg stil, winkels en horeca zijn dicht, er moet afstand gehouden worden, ouders werken zoveel mogelijk thuis, kinderen zitten thuis op school en hebben er ineens een privé juf en/of meester bij…..

Als iemand twee maanden geleden had gezegd dat onze dagelijkse werkelijkheid er zo uit zou gaan zien, dan was degene waarschijnlijk hartelijke uitgelachen en werd hij/zij vast niet geloofd.

Nu zitten we in die dagelijkse werkelijkheid en we hoorden gisteren dat die ook nog wel even zal duren.

Wat doet dat met ons als mensen? Hoe houden we het vol? Lukt het ons en onze kinderen om om te gaan met deze onvoorspelbare tijd? Gaat het lukken om naar elkaar om te zien, zonder elkaar op te zoeken?

Na twee weken merk ikzelf dat er toch een soort ritme is gekomen, die best oké voelt. Gelukkig kan ik af en toe een wandelingetje maken, is het lekker zonnig weer en is er genoeg ruimte voor elk gezinslid in huis. Toch merk ik ook dat iedereen niet helemaal zichzelf is, het coronavirus zit als het ware ‘in ons hoofd’, het is nooit uit onze gedachten, ook al is er in de directe omgeving niemand ziek. Niet heel erg verwonderlijk want elk nieuwsbericht gaat erover, je kunt er niet omheen.

Nou hoef ik thuis geen ‘juf’ te zijn voor onze kinderen, die zijn oud genoeg om zelf te studeren, maar ook zij ervaren een soort ‘donkere wolk’ boven zich, want veel leuke dingen waar ze zich op verheugd hadden zijn afgelast en gaan (voorlopig) niet door. Best een teleurstelling voor ze.

Niet gek dat het humeur niet altijd even ‘zonnig’ is en dat het af en toe even ‘knettert’.

Hoe hou je het allemaal toch vol in de wetenschap dat er voorlopig nog geen eind aan alle veranderingen lijkt te komen?

- Wees in elk geval niet te streng voor jezelf! Niemand heeft dit ooit meegemaakt, dus er bestaan geen draaiboeken ‘hoe te handelen bij…’

- Zorg goed voor jezelf; probeer ondanks de extra taken, drukte en spanning, momenten van ontspanning te vinden, jij weet zelf het beste wat je nodig hebt (hardlopen, film kijken, boek lezen/luisteren, yoga…)

- Gun je kinderen ook zulke momenten van ontspanning, zij ervaren ook extra taken, drukte en spanning.

- Zorg voor een zekere regelmaat van activiteiten en schrijf die op een papier of krijtbord, dat geeft iedereen (en zeker kinderen) houvast.

- Bedenk iets om samen te doen wat je hiervoor eigenlijk nooit deed (samen koken/bakken, elkaar voorlezen uit je lievelingsboek, samen een groot kunstwerk maken (bijv. tekenen of verven) samen een spelletjes estafette bedenken en spelen, samen bewegen/sporten…..)

Ook deze periode gaat voorbij en zo kun je terugkijken op een waardevolle tijd die je samen hebt meegemaakt.

En áls er dan een dag is waarin het allemaal niet zo lekker gaat bedenk dan:

‘Niet elke dag kan een 8 zijn!’