Welk soort (type) ouder ben jij?

Alleen de vraag al laten mijn wenkbrauwen enigszins omhoog gaan!

En toch betrap ik mezelf er op dat ook ík de termen ‘helikopter-ouder’, ‘curling-ouder’, de ‘thuisblijf-ouder’ gebruik….

Wat is dat toch, dat er de neiging is om ouders in soorten te verdelen? (net als hun kinderen overigens…) maakt dat het gemakkelijker? Ben je dan een betere ouder?

Ik ben wat gaan zoeken en lezen en kom tot de conclusie dat heel veel termen die van toepassing schijnen te zijn op ouders nou niet echt positief overkomen.

Een greep uit de termen die ik tegenkwam:

Carrièreouder, ‘ik-weet-meer-dan-jij-ouder, fröbelouder, sporty spice, hippe ouder, perfecte ouder, chaotische ouder, queen bee, ‘te-laat-kom-ouder’, snob, schoolplein-mijder, duo-ouder, slapjanus-ouder, ‘teveel-op-de-telefoon-ouder’, ‘mijn-kind-is-geweldig-ouder’, overwerkte-ouder, overbezorgde-ouder, helikopter-ouder…..

Als je dit zo leest zakt de moed je al in de schoenen als ouder!

In veel van die benamingen lees ik toch een ‘oordeel’, al zijn sommige namen wel beeldend en grappig bedoeld denk ik.

Volgens mij zijn ouders hun stinkende best aan het doen om hun kinderen te helpen bij het opgroeien en hebben ze in de kern van de zaak het beste met hen voor. Maar net als bij kinderen ligt achter elk gedrag een reden en is het voor ouders soms (te) moeilijk en (te) zwaar om hun kinderen te begeleiden.

Hoe mooi is het dan als jij als ouder naar jezelf durft kijken, je kwetsbaar durft op te stellen en hulp vraagt als het (te) lastig voor je is om je kind(eren) te begeleiden!

Omdat je het zo goed mogelijk probeert te doen is er geen oordeel nodig maar een ‘ik-loop-een tijdje-met-je-mee-houding’ van de omgeving.

Elke ouder heeft kwaliteiten in zich die gebruikt kunnen worden bij de opvoeding van hun kind(eren). Soms worden die niet meer zo helder gezien door jou zelf, door alle ‘struggles’ die je gaandeweg bent tegengekomen.

In mijn gesprekken met ouders is dan ook één van de eerste vragen die ik stel: ‘welke kwaliteiten heb je?’ Vaak moet over die vraag best nog even nagedacht worden, want ja ‘wat waren die kwaliteiten ook al weer…?’

Juist met de kwaliteiten die je hebt is er veel te bereiken omdat die gewoon voor het oprapen liggen, in wezen hoef je daar niet veel meer aan te doen; die heb je gewoon!

Een beetje hulp hoe je ze kunt inzetten in de omgang met je kind(eren) is alles wat er soms nodig is.

Als er dan na een aantal gesprekken meer ruimte ontstaat en meer verbinding met je kind(eren) zie ik eigenlijk nog één soort ouder: een trotse!